Aan het begin van mijn seizoen dacht ik dat ik er helemaal klaar voor was: ik had mijn Anwärter gehaald, was veel beter gaan skiën en al helemaal op mijn plaats in Oostenrijk. Eenmaal aangekomen in het gebied waar ik les ging geven – Flachau – hadden we nog een weekje de tijd om het gebied te verkennen. Er werden al wel wat mensen opgeroepen door de baas, wat me toch elke keer weer zenuwachtig maakte als ik op de piste was en mijn telefoon hoorde gaan.
De dag voor de eerste echte werkweek veranderde het rustige Flachau naar een druk skidorp met ontelbaar veel net aangekomen Audi’s, Bmw’s en Volvo’s met dakkoffers en 50% had een Nederlands nummerbord. Deze week was er voor mij echter nog geen werk, dus ik heb een paar keer training gehad van de chefs en nog even genoten van de vrijheid. De volgende zondag (27 december) begon ik dan echt met werken als skileraar. Ik was ingedeeld bij de ‘blauwe piste’-groep, wat inhoud dat de kinderen al wel van de berg af komen maar alleen de makkelijke pisten, en de meeste doen dat ook nog in de zogenaamde pizzapunt. En tja.. wat moet ik daar nou eens over zeggen? Dit bericht stuurde ik naar mijn familie aan het eind van de dag:
“Olaa mama, papa en Cas!
Dussss…sinds vandaag ben ik officieel een ervaren skileraar, en wat voor één! Ik had 8 Duitse kinderen van 8 en 9, en belangrijker: ook 16 Duitse ouders, die ik állemaal informatie moest geven, waarvan ik hoogstens 10% wist. Het was natuurlijk mijn eerste dag dus alles was nieuw, dat verlichte de schaamte een klein beetje;) ‘Waar moet mijn kind verzamelen? Moeten de stokken mee? Waar gaan ze eten? Oh kun je dan uitleggen waar dat is? Waar halen we ze op aan het eind van de dag? Hoe laat is dat? Wat gaan jullie doen vandaag?’ WEET IK VEEL!!!!?!!!!?!!!! Nee Elizabeth, koel blijven, jij weet alles, gewoon net doen of je alles weet. Toen had een jongen, Thom, geen lift kaart én geen lunch kaart. We moesten een half uur wachten tot zijn moeder terug kwam, dus ik probeerde wat met de kids te praten. Het was leuk geweest als ik ze ook kon verstaan, in plaats van als een robot steeds hetzelfde ‘oh ja’ met een glimlach te antwoorden. Ik dacht dat Duits gewoon Duits was, en niet zoals Fries en Nederlands. Want serieus, zij praatten dan Fries. Dit kan ook komen doordat mijn Duits mondeling examen 8 maanden geleden was, en ik dus in mijn idee best prima Duits kan, maar eigenlijk valt dat vies tegen..;)
Tijd om de lift in te gaan. Wanneer de gele hesjes overal verspreid in de rij stonden realiseerde ik me dat ik ze natuurlijk eerst moest vertellen dat je allemaal rechts achter elkaar in de rij moest gaan staan. Gelukkig telde ik boven nog steeds 7 kinderen. Dan kon nu het skiën eindelijk beginnen! ‘Alle hinter mir!’ Dat ging goed. Maar nu komt het hoor: ik had – na 2 weken vrij skiën in Flachau (!!) – de verkeerde afslag genomen, waardoor we een best ijzige rode piste af moesten, en deze groep was ‘blauw’. Alle kids vallen, daarna krijgen ze hun ski’s natuurlijk niet meer aan, dus moet de lerares 100 keer 20 meter naar boven sjokken. Sommige kinderen vonden het te langzaam gaan en bleven daar maar over klagen, maar de anderen vielen gewoon steeds waardoor sneller niet kon. Die jongen Thom wilde de hele tijd stopen als hij viel en ging huilen. Hij werd wel wat vrolijker toen we over voetbal gingen praten (niet dat ik daar iets van weet, maar oké, gewoon bluffen hè).
Het middag eten was wel prima, buiten het feit dat ik rond de twintig Duitse moppen heb moeten aanhoren, terwijl ik er dus echt niks van begreep. Elke keer deed ik maar gewoon net of ik de grap snapte, maar dat was bij geen één mop het geval. Achteraf was dat ook wel weer grappig;) Na de lunch gingen we nog wat skiën, en voor ik het wist hadden we nog een half uur om naar de verzamelplaats komen, en dat was makkelijk gelukt in het tempo van de ochtend. Kennelijk werkt dat niet zo: in de middag zijn de kids moe, en kun je soms 2x zo lang de tijd moeten nemen. De kinderen vielen veel en Thom ging weer huilen. Bij één van de laatste bochten was er een kleine greppel. De jongen achter mij maakte niet dezelfde bocht als ik waardoor hij vol die greppel in skiede. En vervolgens lagen ze daar álle zeven..!
De tijd om alle ski’s aan en uit te doen hadden we niet, dus ik dacht ze wel even allemaal over die greppel de piste op te tillen, maar wow, 7 kinderen over een heuvel tillen is zwaar!
Ik was blij toen ik de kinderen had uitgezwaaid, en hoop vooral dat ik me morgen niet zo’n intens slechte skileraar zal voelen!
Knuffels, Elizabeth”
Zoals je kunt horen heb ik mijn eerste werkdag maar nét overleefd. Wat het positieve hieraan is: het kon alleen maar beter worden! Ik heb zo ontzettend veel geleerd in de eerste paar weken. Aan het begin vond ik het niet zo leuk dat we zo in het diepe gegooid werden, en ik werd er ook onzeker van, maar het geeft ook wel heel veel voldoening als je merkt dat je in twee weken van een best slechte skileraar veranderd in een leuke zekere skileraar die er zelf ook elke dag weer zin in heeft!