Ééns moest het moment dan komen dat alle Snowminds-leraren hun mooie hotelkamer in Kaprun gingen omruilen voor een kamer in een skileraarhuis in hun eigen gebied. Ik zat hier niet echt tegenop, aangezien ik vooral enthousiast was om te gaan werken, en het klonk ook wel heel gezellig: samenwonen met leraren uit verschillende landen, even een nieuwe familie voor een paar maanden. Gezelliger dan tijdens de opleiding zou het niet kunnen worden dacht ik, maar als het half zo leuk was zou ik ook tevreden zijn!
De dag van vertrek naar het eigen gebied was iedereen daar best sip door, aangezien je de vrienden die je gemaakt had tijdens de opleiding voorlopig niet meer zou zien. Ik vond het ook super jammer, maar er stond weer een nieuwe ervaring te wachten en dat maakte het wat minder erg.
Snowminds is ook in Denemarken actief en dus vertrok ik naar Flachau met 7 Denen en één Nederlands meisje (Jodie) waar ik al wat mee optrok. De Denen hadden we al ontmoet tijdens de ´destination nights´, waarbij je met de mensen die naar hetzelfde gebied ging een filmpje, liedje of iets anders over het gebied moest maken. Ons filmpje had gewonnen tijdens de ‘Destination Award Show´!
– ‘And now hug each other!’, met de Flachau groep en wat andere Snowminds-teamleden.
Eenmaal in Flachau aangekomen ontmoetten we de baas en zijn vrouw. Ze waren vriendelijk en we sliepen ook in hun eigen huis. Jodie en ik kregen een tweepersoons-kamer in de kelder. Er stond een stapelbed in, een klein keukentje en er was een badkamertje. Best luxe voor een skileraarhuis vond ik! Naast ons sliepen nog twee Nederlandse meiden, en daarnaast nog een Oostenrijkse jongen. De Denen sliepen in een vier- en vijfpersoonskamer op zolder.
– De jongenskamer: simpel maar schoon en ook makkelijk schoon te houden (als je geen jongen bent dan).
Op dagen waarop je de hele dag Duits praat is een Nederlandse kamergenoot wel heel fijn. In Flachau waren trouwens idioot veel Nederlandse leraren; in het andere skileraarhuis zaten in het hoogseizoen rond de 20 Nederlanders en 1 Sloveen. Ook best logisch, aangezien het in Flachau in het hoogseizoen stikt van de Nederlanders.
Het was aan het begin wennen om te leven met mensen uit verschillende landen, en überhaupt om gewoon zelf verantwoordelijkheden te hebben. Je moet elke dag zelf gaan koken, dus ook eten kiezen, en daarna afwassen. Verder kun je niet net doen alsof alleen jouw bed en stukje tapijt schoongemaakt moet worden, helaas. Wij hadden niet echt een schoonmaakschema, maar af en toe maakten we gewoon wat schoon als het vies was. Ik voelde me al heel snel op m’n gemak in ons huis en m’n kamer, want het was allemaal heel relaxt. De meiden op zolder hadden geloof ik wel eens wat onenigheid over schoonmaken, maar dat werd altijd snel opgelost.
De eerste paar weken aten en kookten Jodie ik elke avond samen met de Denen op hun kamer. Dat was gezellig! Het was lastiger dan verwacht om de regel ‘altijd Engels praten’ te handhaven. Eigenlijk had de skischool baas zelfs gezegd dat we altijd Duits moesten praten om het te leren, maar no way..! Overdag Duits praten is nog wel te doen, maar na het lesgeven wilde ik toch gaan een normaal gesprek kunnen voeren zonder 100 keer ‘Uhmm wie heißt das?..’ te zeggen.
‘s Middags na het skiën liepen we met onze huisgenoten naar de supermarkt om boodschappen te doen voor de avond en de dag erna bijvoorbeeld. We hadden een pot met geld waarbij iedereen inlegde, erg handig:) Het nadeel daaraan was wel dat het geld soms gebruikt werd voor dingen waar wij niet aan mee deden bijvoorbeeld.
– Deze boodschappen waren voor een paar dagen;)
Één keer kookten Jodie en ik voor de Denen, en dat was zeker een heel groot succes…! Toen we aan het koken waren, kwamen twee huisgenoten even een kijkje nemen. Zij stonden met grote ogen naar die groene drap te kijken:P Het was gewoon spinazie-à-la-crème, maar het was van die diepvriesspinazie waardoor het vloeibare groene drap met vleessliertjes erdoor werd. ‘Seriously, are we gonna eat this? Is this Dutch??!’. Ik moet wel toegeven dat het er niet echt smakelijk uit zag, maar het was best lekker! We hadden alleen ook vergeten zout of olie bij de pasta te doen én hij was niet afgegoten. Terecht dat er snapchats werden gemaakt met: ‘NEVER let Dutch people cook!’. We hadden gewoon even niet onze culinaire dag!!
Na het eten gingen we samen kaartspelletjes spelen om te bepalen wie er moest afwassen. Daarna ging iedereen langzaam richting bed. Op donderdagen en vrijdagen gingen we soms uit, maar veel minder dan ik heb gehoord van leraren in andere gebieden. Wij waren allemaal best lui en we hadden het gewoon gezellig in ons huis, dus we hadden onze eigen cozy party in plaats van vaak uit te gaan. Áls we uit gingen was dat wel super leuk! We gingen dan naar de Hofstadl met de taxi (of lopend, dat werd bij Jodie en mij een traditie, hihi), vaak ook met onze Nederlandse buren en de Oostenrijker. In de Hofstadl kwam iedereen bij elkaar; de leraren van mijn skischool, maar ook die van de andere vijf skischolen in Flachau, en soms nog wat ouders van kindjes die je lesgeeft (dat is alleen gênant als één van hen of jij nuchter bent)
Met de andere huisgenoten in de kelder hadden Jodie en ik minder contact na het skiën, maar wel vaak in de ochtend en af en toe in huis. De Oostenrijkse jongen kwam soms onze WiFi gebruiken, als dat het deed tenminste.
Kerst was een heel gezellige periode met ons huis. Er was voor een kerstboom gezorgd! Sommige hadden vrij die dagen, dus konden een kerstdiner voorbereiden en cadeautjes kopen voor een dobbelspel.
– De kerstboom!
We hadden een kerstdiner met ons huis georganiseerd, in de meisjeskamer/keuken. Dat was super gezellig! Het eten was ook heel lekker, wel wat anders dan ik normaal met kerst eet moet ik zeggen. We hadden bijvoorbeeld op het einde een soort pap – een véél te grote kom!!! – waarin een amandel verstopt zat, en degene die die vond door de pap te eten kreeg een prijs. Natuurlijk vond niemand hem, want we hadden met elkaar nog niet eens één derde van die kom gegeten.
– Klaar om aan te schuiven:)
– Tijdens het kerstdiner
– Tine cheat door gewoon te zoeken naar de amandel met een lepel.
Na een paar weken kwam er een nieuw Nederlands meisje in ons huis, Marjolein, die ik al kende omdat ze ook de opleiding met Snowminds had gedaan. Ze was toen mijn kamergenoot en we hadden altijd veel lol:D Nu sliep ze op de kamer bij de Denen, maar ze was vaak bij Jodie en mij in de kamer te vinden. We begonnen ook samen met zijn drieën te eten en dat was wel wat relaxter moet ik zeggen, want we hoefde niet elke dag mee boodschappen te doen en konden gewoon eten wanneer we wilden.
Het schoonmaken van onze kamers ging best prima: er was een stofzuiger die we vaak op zaterdag gebruikte, en afwassen deden we een beetje omstebeurt.
– Als we moe waren (of iets belangrijkers te doen hadden, zoals Jodie’s verjaardag vieren) kwam het er soms weleens zo uit te zien..! Vooral Jodie’s troep:P (Sorry Jodie;D)
Mijn skilerarenhuis was denk ik wat anders dan andere huizen, omdat wij in het huis van de baas sliepen. Het was niet toegestaan om andere leraren of mensen in het huis toe te laten. Dat vond ik wel jammer, aangezien je ook om gaat met andere mensen dan alleen je huisgenoten, maar gelukkig hadden we genoeg aan onze huisgenoten (en wat mensen naar binnen sneaken kon ook wel zonder problemen).
We hadden kamers die op slot konden, waardoor het minder voelde als een huis maar meer hostel-achtig. Je kunt er echter zelf van maken wat je wilt! We bleven niet op onze kamer maar maakten een praatje met onze Nederlandse buren en Oostenrijkse overbuur, en gingen soms na het skiën in de après-ski zitten met elkaar. Verder hebben we tripjes naar de spa gemaakt, zijn we wezen rodelen en zijn we een paar keer uit eten geweest.
Gelukkig zie ik mijn huisgenoten al vrij snel, want we hebben een avond georganiseerd met avondeten en logeren! Niet iedereen kan komen helaas, maar ik weet zeker dat het super leuk zal zijn en toch weer een beetje hetzelfde zal voelen als ik Oostenrijk.
Liefs, Elizabeth
– Een aantal van mijn huisgenoten:)