Francien is na haar opleiding met Snowminds in Kaprun naar het skigebied in Sölden gegaan waar ze het hele seizoen aan de slag is gegaan als skilerares. We vroegen haar hoe het seizoen was en wat haar het meeste is bijgebleven tijdens haar seizoen als lerares.
Servus Liebe Leute!
Mijn naam is Francien, ik heb de 2 weekse skileraren opleiding gedaan en de fantastisch kans gehad om een seizoen lang in Sölden skiles te mogen geven.
Waar ik het afgelopen jaar vooral druk mee ben geweest is genieten. Genieten van de bergen, van de gasten, van het skiën en apres skiën, van de buitenlucht elke dag, van een ongelofelijke goggle tan, van alle lieve kindergroepjes, maar vooral van alle geweldige mensen die ik hier heb mogen leren kennen. Het is niet dat ik elke dag nou iets ontzettend bijzonders of nieuws meemaakte, maar het leven was gewoon heel fijn, ontzettend gezellig, zorgeloos en mooi. Het enige waar ik me dagelijks druk om kon maken (wat ik eigenlijk ook al niet deed) was of ik de bus wel haalde, ik warm genoeg was aangekleed en of ik mijn liftkaart wel mee had genomen. Ik omschreef het leven hier ook wel als de Oostenrijkse-bubbel. En het was heerlijk om voor een halfjaar in deze bubbel te leven. Maar goed, vijf maanden Oostenrijk zorgt ook wel voor heel veel mooie onvergetelijke momenten die ik graag een beetje met jullie wil delen.
Lesgeven in Sölden
Lesgeven in Sölden betekende een (heerlijk) lang seizoen, veel internationale mensen en een gezellige apres ski. Ik woonde in een huis met ongeveer 10 andere skileraren uit verschillende landen. De skischool waar ik werkte was klein en dat had absoluut een paar voordelen. Zo kreeg ik veel afwisseling in lesgroepen (kindergroepen, volwassen groepen en privélessen), had je nauw contact met de eigenaar van de skischool en bestonden de lesgroepen uit maximaal zeven personen. Skiles geven vond ik ontzettend leuk! Wat ik vooral heel leuk vond was de afwisseling. Je deed elke dag hetzelfde, maar toch elke dag ook compleet iets anders. Oké aan het skiën zelf veranderde niet zoveel, maar hoe je dat elke dag aan andere mensen kon aanleren wel.
Vooral van kindergroepjes werd ik heel enthousiast. Spelletjes spelen en liedjes zingen, terwijl ze in de grootste pizzapunt die ik ook gezien had een blauwe of zelfs rode piste afkwamen. “Ik ben al kanoënd, paardrijdend, basketballend, vliegend of tijgerend de berg af te gegaan.” Iets wat je dan absoluut niet moest hebben was schaamte. Als een soort van moeder Theresa deed ik de oefeningen voor terwijl de kindertjes met zoveel cutness die oefeningen nadeden, alleen dan net anders. Basketballen zag eruit alsof ze aan het kanoën waren, en kanoën zag eruit alsof er een vliegtuig neerstortte door slappe vleugels, maar terwijl ik dat zag, genoot ik zo erg van het doorzettingsvermogen van die kinderen. Ik bleef ze keer op keer het idee geven dat het er fantastisch uitzag. En wonder boven wonder, aan het einde van de week kwamen de meeste kinderen zo zelfverzekerd en goed de berg af, dat die slappe vliegtuigvleugels van de eerste dag vergeten waren. Kinderen leren bizar snel en daarom was het zo leuk om juist aan hen les te geven.
Zoals ik net ook al zei, zijn de mensen die ik heb leren kennen mijn hoogtepunt van het seizoen. We waren erg hecht en we hadden dan ook vaak house dinners of we gingen met elkaar iets leuks doen. Met oud en nieuw zijn we met elkaar op een kont-slee van de zwarte piste gegleden (één keer en nooit weer haha) en speelden we een potje curling op de ijsbaan achter ons huis.
Vrienden voor het leven
Daarnaast heb ik met mijn kamergenoten Puck en Chiara, tijdens het laagseizoen, een te gekke vakantie gehad in St. Anton en ging er geen enkele dag voorbij dat ik met deze lieve meiden helemaal in een deuk lag van het lachen. Wat ik eigenlijk gewoon probeer te zeggen is, dat zonder al deze mensen mijn seizoen lang niet zo leuk zou zijn geweest. Je deelt een grote passie en dat zorgt ervoor dat je vanaf de eerste dag al een klik hebt met elkaar. Als laatste wil ik iedereen die dit leest en ook een seizoen gaat doen, aanraden om zoveel mogelijk foto’s te maken en verhalen op te schrijven. Je maakt zoveel mee in een half jaar en het gaat zo snel aan je voorbij, dat je soms niet genoeg stil staat bij deze geweldige ervaring. En als allerlaatste wil ik zeggen:
Twijfel niet, gewoon doen!
Veel liefs Francien
//
Heeft Francien jou ook geïnspireerd om een seizoen in de sneeuw te doen? Meldt je dan aan voor één van onze opleidingen of kom langs tijdens een van onze informatie bijeenkomsten waar we jou alles kunnen vertellen over de opleidingen, het leven van een skileraar en nog veel meer! Kijk hier wanneer we bij jou in de buurt zijn!