In 2016 ging Pernilla aan de slag als skilerares in Canada. Dit was voor haar het eerste seizoen als skilerares, echter bleef het er niet bij eentje. Dit is deel 1 van haar blog ‘Hoe 1 seizoen met Snowminds veranderde in 4’
In 2016 zat ik in dezelfde situatie als waar jij nu in zit beste lezer. Ik was bijna klaar met school en had de behoefte aan wat anders. Gewoon even compleet wat anders doen. Ik heb vanaf kleins af aan al geskied met familie en vrienden en had het altijd ontzettend naar mijn zin. Dat was waar het allemaal begon, toen wist ik dat ik skilerares wilde worden. Het was alleen wel een grote uitdaging om de stap te maken van vakantie skiër tot een echte skilerares. Omdat ik toch ergens moest beginnen ben ik net als vele andere van mijn leeftijd maar begonnen met het zoeken op het internet. Ik begon met zoeken en kwam zo op dezelfde pagina terecht als waar jullie nu zitten. Na het uitpluizen van de website heb ik ervoor gekozen mijn eerste seizoen met Snowminds te gaan doen. Al gauw was ik blij dat ik die keuze heb gemaakt want zij hielpen met (bijna) alles! Alle oud leraren die op het kantoor werken loodsen me zo door het hele aanmeldingstraject heen en na een super gaaf kick-off event waren mijn zenuwen al nergens meer te vinden. De tijd ging toen zo snel voorbij dat ik, zonder dat ik het besefte, al op het vliegveld stond onderweg naar Canada terwijl mijn moeder met een zakdoek de tranen van haar wangen veegde.
Van het een kwam het ander en zo stond ik dus ineens op het vliegveld in Vancouver. Skitas in de ene hand en mijn skischoenen in de ander. De zenuwen gieren door mijn lichaam samen met nog eens 30 andere die met me mee waren. Op dat moment kwam weer bij me op dat ik met Snowminds mee was en dat die zenuwen nergens voor nodig zijn. De teamleaders die mee waren namen me bijna aan de hand mee, van het moment dat we het vliegtuig uitstapte tot mijn eerste minuten in mijn nieuwe ski uniform. Achteraf dacht ik bij mezelf, hoe heb ik zo zenuwachtig kunnen zijn?!
Na een transfer vanaf het vliegveld kwamen we aan in Sun Peaks en checkte we in bij een heel knus hotel. Dit was voor de aankomende 4 weken mijn huisje, mijn uitvalsbasis. Je maakt het jezelf comfortabel en bedenkt je tegelijkertijd dat je een paar duizend kilometer en een aantal tijdzones van huis bent. Een heel dubbel gevoel maar op dat moment kon ik niet wachten om eindelijk te gaan beginnen aan mijn avontuur. Tijdens het verblijf zorgde Snowminds voor een aantal leuke activiteiten waardoor ik alle andere ook beter leerde kennen. Niet alleen zorgde voor alle praktische zaken zoals een ritje naar de lokale overheid zodat ik mijn (nogal saaie) papierwerk kon regelen, maar ook een aantal leuke uitjes om cultuur te snuiven door bijvoorbeeld mijn allereerste ijshockeywedstrijd bij te wonen. Nu begint de tijd echt te vliegen. Ik raakte bevriend met heel veel mensen, echt heel veel mensen. Je drinkt samen bier en gaat samen superveel skiën of boarden, echt heel veel!!
Na al het skiën en trainen haalde ik mijn examen en begon ik met werken. En opnieuw werd ik heel erg zenuwachtig. Je begint met werken tussen een aantal van de beste skiërs en snowboarders uit de hele wereld, krijgt je eerste uniform met je eigen kluisje en ook mijn eigen naamplaatje. Dan probeer je zoveel mogelijk te ontdekken en uit te zoeken.
Je komt er bijvoorbeeld achter dat je superleuke, maar veel te dunne Oostenrijkse thermokleding echt niet kunt dragen in Canada. Je komt er achter dat je jezelf bijna moet mummificeren om warm te blijven. Je komt er achter dat je eigenlijk niks weet van skiën en er ook helemaal niet zo goed in bent. Je komt er achter hoe je wel moet skiën, wat Poutine is en hoe je absoluut GEEN kalkoen kookt (begin er niet over). Je komt er achter hoe je een 6-jarige jongen terugvind nadat hij besloten had om net even een andere piste te nemen dan dat ik deed. Je komt er achter hoe je aan 10 chinezen verteld dat een spijkerbroek niet bepaald de “nieuwste trend” is hier op de berg. Maar het allerbelangrijkste dat ik geleerd heb is dat je er achter komt wie je zelf bent en dat je veel meer kunt bereiken dan dat je in eerste instantie dacht.
We spoelen even 4-5 maanden vooruit. Ik heb ontelbare uitjes gehad naar Whistler, Big White, Silverstar, en Revelstoke. Ik heb de meest uitzinnige off-piste trips gedaan zonder verslonden te worden door een bear. Ik ben ijshockeyfan geworden, mijn eerste vis gevangen in een bevroren meer, ik heb echt bijna alles les gegeven op ski’s en ik heb vrienden voor het leven gemaakt. Het lijkt voor altijd te duren deze winter. En dan uit het niets ligt je vliegticket voor je neus en verdwijnt de sneeuw als, tja, hoe kan het ook anders, als sneeuw voor de zon.
Ik was er gewoon nog niet klaar voor om te stoppen met het skileraren leven. Dus ik besloot het internet weer eens te openen en leerde het eiland Nieuw-Zeeland kennen.