Welkom terug bij blog nummer 3! In dit blog lees je meer over de hoogtepunten van mijn seizoen. En daarbij horen ook dieptepunten, want als je 5 maanden lang alleen maar hoogtepunten hebt, dan ben je geloof ik meer ‘superhuman’ dan normaal mens haha. Mocht je blog nummer 1 en blog nummer 2 gemist hebben, lees deze dan eerst even. Ik waarschuw je vast, dit wordt een lange, dus sit back en relax en enjoy your read!
Met mijn andere kamergenoot Maggie op onze vrije dag in Zell am See
Er is niet één hoogtepunt in mijn geweest seizoen. Het zijn er wel tien. En vaak zit het ‘m in de kleine dingen. De gezelligheid in het huis als we op de bank zaten met een kopje thee en ieder een eigen zak Maltesers (die Maltesers merkte ik overigens zeker aan het einde van het seizoen…). Samen in de dorpsbus naar het kinderland in de ochtend. Anekdotes van het lesgeven; kinderen komen met de leukste opmerkingen, schrijf ze op en vergeet ze niet. De vrijdagavonden op stap. De eerste verse sneeuw dump in tijden en dat precies op je vrije zaterdag. Ik kan uren doorgaan.
Zelf sushi rollen met Isabelle, Maggie en Marloes
Bij ons in de skischool hadden we de traditie opgezet, dat we elke week op donderdag na de prijsuitreiking van de ski race, uit eten gingen. Onze skischool bestond uit niet zoveel leraren dus was het makkelijk te organiseren. Elke week kwam iemand met een nieuw restaurant en zo hebben we aan het einde van het seizoen bijna alle restaurants in Kaprun en zelfs een paar in Zell am See en Bramberg gezien.
Nu ligt Zell am See wel redelijk om de hoek, maar Bramberg ligt op een half uur rijden. De reden dat we daar heen gingen is omdat in Bramberg je de 14 km lange slee rodelbaan vindt (aan degenen die in Neukirchen gaan lesgeven; ik ben jaloers). De langste slee rodelbaan ter wereld zelfs waar ook een poging tot een Guinness World Record is gedaan, waarbij 500 rodelaars achter elkaar de berg af gingen. We zijn daar met één van de laatste liften omhoog gegaan, hebben op de top gegeten bij een lekker restaurant en zijn vervolgens aan de 1,5 uur durende tocht naar beneden begonnen. Oprecht één van de leukste avonden van mijn leven!
In de laatste lift omhoog naar het restaurant in Bramberg
Ik heb ook veel van mijn vrije dagen in andere gebieden doorgebracht. Onder andere Zell am See en Saalbach-Hinterglemm. Deze gebieden waren niet ver van Kaprun en met een ritje in de bus was je er zo! Ik kan het je echt aanraden, ook als je niet in Kaprun lesgeeft, op je vrije dagen andere gebieden te bezoeken. Tijdens de opleiding zal je zien dat je genoeg vrienden zal maken om overal in Oostenrijk terecht te kunnen in je vrije weekend.
Een dag met een vriendin, Maria, in Saalbach-Hinterglemm
Ik mocht zelfs de mascotte van onze skischool vertegenwoordigen in de Kaprun Nightshow! In deze nightshow werden uit elke skischool een paar leraren gehaald, die dan of in het demoteam zaten of de mascotte speelde.
‘Und Dino, von die Skischule Schermer!’
Dat is natuurlijk super tof, maar hey, het leven gaat niet altijd over rozen! Daar kan ik heel eerlijk in zijn.
Als jong meisje had in best wel veel last van heimwee en zelf in het begin van de puberteit had ik er nog wel eens last van. Een langere tijd van huis weg zijn vond ik gewoon ontzettend lastig zonder ouders en ik heb wel eens gedacht dat ik de rest van mijn leven heimwee zouden hebben als ik op vakantie ging. Gelukkig is het met de jaren een stuk beter geworden. Maar ondanks dat, waren mijn ouders nog steeds ontzettend bezorgd om het feit dat ik nu ineens voor 6 maanden in mijn eentje naar het buitenland zou gaan. Om heel eerlijk te zijn vond ik het zelf ook wel spannend: wat als ik het moeilijk heb? Wat als ik heimwee krijg? Je weet maar nooit! Maar ik voelde dat het heel belangrijk was voor mij, om dit avontuur aan te gaan; ik moest toch een keer mijn vleugels uit slaan!
De eerste 3 maanden ging als een sneltrein voorbij. De opleiding, de kerstvakantie, de eerste weken werken; het was eind januari voordat ik het wist. Als je druk bent en continu onder de mensen bent, heb je bijna geen tijd om aan het thuisfront te denken. In eind januari kwamen echter de rustige weken en waren we om en om vrij of stonden we regelmatig op stand-by. Het voordeel hieraan was is dat ik veel voor mezelf heb kunnen skiën en boarden en dat deed een hoop voor mijn eigen skills. Maar ondanks dat het lesgeven een beetje stil kwam te liggen viel ik zelf ook een beetje stil. Ik had meer tijd om na te denken en toen besefte ik me pas hoeveel ik mijn ouders, mijn familie, maar ook vooral mijn beste vriendin miste.
In het vliegtuig terug naar huis
Toen ik in de eerste week van februari te horen kreeg dat ik die week de hele week vrij zou zijn, zag ik mijn kans schoon. Op zondagavond boekte ik een ticket en op dinsdagochtend vloog ik naar huis voor een midweekje. Het gebeurde allemaal zo onverwacht dat alleen mijn ouders het wisten. Dat zorgde overigens voor een hele leuke verrassing voor mijn vriendinnen haha. Eenmaal thuis, kwam ik meteen tot de volgende conclusies:
- Het leven hier gaat ook gewoon door
- Niemand is veranderd
- Ik heb het Nederlandse klimaat totaal niet gemist
Voordat ik thuis was aangekomen, wist ik eigenlijk niet zo goed waarom ik precies heimwee had, maar bij thuiskomst wist ik het direct. Ik was bang dat ik teveel zou missen, dat iedereen veranderd zou zijn en dat ik achter zou lopen op het leven als ik er even tussenuit kneep. Dat bleek allemaal niet zo te zijn. Ook in Nederland werkte iedereen of ging iedereen naar school en niemand was aanzienlijk veranderd. Misschien een korter kapsel hier of een nieuw jasje daar, maar verder was iedereen hetzelfde. En daarnaast kwam ik aan op Eindhoven Airport in de stromende, gure voorjaarsregen. Regen! Een fenomeen wat ik al 3 maanden niet had gezien en geloof me, dat had ik zó niet gemist!
Terug in Oostenrijk, gelukkig was het hier totáál niet regenachtig.
Ondanks dat het thuis zijn mij ontzettend goed deed, wilde ik weer terug. Op zondagochtend vloog ik terug en op maandag had ik meteen een groepje voor de rest van de week. Mijn contract bij de skischool liep rond begin april af, maar ik had afgesproken dat ik al in de laatste week van maart naar huis zou gaan. Dat betekende dat ik nog maar 5 weken les zou geven en dat het seizoen er dan voor mij alweer op zat! Mede door dat besef had ik weer nieuwe energie en ik wist dat ik er weer tegenaan kon. Al snel raakte ik terug in het het ritme van de skischool en had ik het ongelofelijk naar mijn zin. Het aftellen naar het einde van het seizoen was begonnen!
In het volgende en tevens laatste deel lees je meer over het aftellen naar het einde van het seizoen!
Groetjes,
Susanne
//
Is het bij jou nu ook gaan kriebelen om als ski- en/of snowboard leraar een seizoen in de sneeuw te werken? Meld je dan aan voor jouw droomseizoen in de sneeuw met Snowminds!