Terwijl ik, nog moe van de afsluitparty na het halen van de opleiding, op de chef van de skischool stond te wachten om ons op te halen uit Kaprun, bedacht ik me dat dit de tofste ervaring van mijn leven zou worden. En dat bleek aardig te kloppen, zei het met een paar hobbels onderweg. Ik ging samen met drie andere instructeurs van Snowminds, naar Werfenweng. Een klein dorpje met adembenemende natuur. Voor vertrek was geen van ons in Werfenweng geweest maar we keken er naar uit om eindelijk op onze bestemming aan te komen. Werfenweng bleek een klein gebiedje met 27km piste en 11 verschillende piste’s. Het mag misschien klein zijn, maar de uitdrukking “Klein maar fijn” is hier zeker op zijn plaats; Werfenweng is prachtig. Het overgrote deel van het gebied ligt in tussen de bomen en de uitzichten zijn ongelofelijk. Ook de variatie in de piste’s was voldoende, met uitdaging voor elk niveau.
Vertrouw niet altijd op een Oostenrijker
Een van de eerste dingen die ik me herinner wanner ik terug denk aan mijn seizoen als skileraar in Oostenrijk, is dat de Oostenrijkers niet een uitgesproken talent hebben voor het verstrekken van informatie. Een goed voorbeeld deed zich voor direct na aankomst. De chef vertelde ons dat we het beste even boodschappen konden doen voordat we door reden naar het huis dat “ongeveer 1 km” van de supermarkt lag. Omdat het op dat moment pas 12:00 uur was, zeiden we dat we liever eerst even naar het huis gingen en daarna zelf wel boodschappen gingen doen. Toen we echter na ongeveer een kilometer rijden gewoon door bleven rijden, berg op, bleek al snel dat de Oostenrijkse kilometer nogal een rekbaar begrip is. Na ongeveer 3 kilometer rijden kwamen we dan eindelijk aan bij ons huis. Mét onze bagage, een flink stuk hoger en zonder boodschappen… We zeiden daarop voor de grap dat we beter alle informatie die we van de Oostenrijkers kregen maar beter met 3 konden vermenigvuldigen, maar dat bleek later gek genoeg nog redelijk te kloppen ook…
Eenmaal aangekomen bij ons skileraar huis bleek het een op zijn zachts gezegd een redelijk simpel huis te zijn met maar weinig voorzieningen om over naar huis te schrijven. Eerlijk gezegd dachten we alle 4 in eerste instantie dat het een lange winter zou worden. Maar des te langer we er verbleven, des te meer we het begonnen te waarderen. Ik kan nu zelfs zeggen dat ik ons oude huisje mis. Op de drukste momenten in het hoogseizoen, woonde we er met 14 man, waar al snel bleek dat de gedeelde keuken niet ontworpen was met een oppervlakte van 2 m2. Ook hier zouden zou ik hetzelfde weer kunnen zeggen: Klein, maar toch ook fijn.
Het werk als skileraar is niet altijd het meest makkelijk, maar zonder twijfel wel het meest vermakelijke werk dat ik ooit heb gedaan. Als beginnend skileraar waren de meeste van ons toegewezen aan Kinderland wat ook mijn kantoor was voor de eerste paar weken. De eerste paar dagen waren op z’n zachts gezegd lastig. Er zijn zo veel verschillende dingen die je moet weten en kunnen. Kinderen vliegen van hot naar her, ouders klagen de oren van je hoofd en daar bovenop het meest lastige: Jezelf duidelijk verstaanbaar maken in het Duits. Een enorme uitdaging die behoorlijk wat energie koste, maar na een aantal dagen ging het al snel heel veel beter.
Het werk met kinderen kan best vermoeiend zijn, maar heeft me op bijna elke manier positief verrast. Om een kind een beetje onhandig een piste af te zien skien, een geniaal mooie faceplant te zien maken, om vervolgens keihard lachend weer op te staan, is fantastisch en haast niet te beschrijven. Of dat ene kleine jongetje die jou om wat voor rede super graag mag, en aan het einde van de week met een grote onderlip gedag komt zeggen omdat hij niet zonder jou weer naar huis wilt, maakt het harde werk meer dan waard.
Maar het is met kinderen niet alleen maar reuzengeur en maneschijn. Er zijn ook dagen met kinderen die de hele dag lang huilen en alleen maar naar hun vader of moeder willen. Daar leer je maar één ding van en dat is het hebben van geduld. Héél veel geduld. Zonder geduld kun je denk ik geen skileraar worden. Juist op zulke dagen is het fijn dat je na je werk direct met je collega’s en vrienden de apresski bar in kunt duiken. En dat is juist wat het zo tof maakt. Er is altijd wel weer iets om naar uit te kijken. Beeld je het maar in, een hele dag skiën en dat afsluiten met een paar biertjes in de apres-ski, elke dag, 4 maanden lang.
Je hebt het altijd druk als skileraar
Normaalgesproken stonden we eigenlijk elke dag tussen 07:30 en 08:00 op voor ontbijt. Vervolgens reden we elke dag om 08:30 met de skibus naar het centrum. Altijd nét op tijd om alles voor de dag gereed te maken, want om 09:30 moest alles gereed zijn. Dan kwamen namelijk de eerste kinderen aan, sinds de lessen zelf om 10:00 uur begonnen. Om 12 hadden we normaal gesproken pauze in een restaurant, soms met, soms zonder kinderen. Een goede warme maaltijd in de middag is iets waar ik in no time aan was gewend en wat ik nu nog wel eens kan missen. Na de lunch ging het lesgeven verder tot 15:00, waarna de kinderen werden opgehaald door hun ouders. Na snel opgeruimd te hebben, was het eigenlijk altijd direct tijd voor apres ski. Na wat drankjes in de bar maakte we vervolgens onze weg weer terug naar huis en na wat eten was eventueel na een film weer tijd voor bed.
Ik kan het niet ontkennen, het was de tijd van mijn leven. Ik denk niet dat ik nog een keer een zelfde ervaring zal hebben. Tijdens de 4 maanden in Oostenrijk, heb ik fantastische vriendschappen opgebouwd, mensen geleerd om te skiën, zelf aan mijn skitechniek gewerkt en boven alles, vooral heel veel plezier gehad! Ik zou geen moment aarzelen het nog een keer van voor af aan te doen!