Hallo, ik ben Jules, 24 jaar oud en heb afgelopen winter de tijd van me leven gehad als
skileraar in Oostenrijk. Ik heb mijn 5-weekse Änwarter opleiding gevolgd in Kaprun met Snowminds en heb daarna gewerkt in het skigebied Dachstein-West bij de skischool Freeride Alpin in Annaberg im Lammertal. Twee dingen waren eigenlijk altijd wel duidelijk bij mij: Ik wil graag voor de klas staan en skiën zit in mijn bloed. Zelf had ik er nooit goed over nagedacht om deze te combineren en dat dit mogelijk was. Ik was in mijn laatste jaar van mijn studie en op zoek om iets te gaan doen als tussenjaar en kwam zo Snowminds tegen. Na een beetje onderzoek te doen, was ik meteen verkocht.
De start van de opleiding:
Na maanden wachten en voorbereiding ging het beginnen: ik mocht de opleiding gaan doen om skileraar in Oostenrijk te worden. Met een bus uit Nederland gingen we onderweg naar Kaprun met alle Snowminders. Tijdens mijn Änwarter opleiding zaten we met Snowminds in een hotel voor ons alleen, wat heerlijk was. Er waren jongeren van veel verschillende landen en leeftijden. Zelf merkte ik dat ik wat ouder was in vergelijking met de andere Nederlanders, maar dat hield mij niet tegen om nieuwe mensen te leren kennen. Uiteindelijk trok ik veel op met een groep Denen, waardoor ik bijna even veel Deens heb geleerd als Duits! Elke dag gingen we de piste op om zowel onze ski techniek te verbeteren als hoe we voor een skiklasje moesten staan en alles uitleggen op een duidelijke manier. Een voordeel van met z’n allen in een hotel te zitten is dat je heel makkelijk samen kunt zitten in de avond om te bespreken wat je hebt geleerd. Ook kun je je samen voorbereiden voor de volgende dag. Iedereen hielp elkaar als ze ergens moeite mee hadden en we konden altijd terecht bij een van de
begeleiders voor wat extra hulp. Natuurlijk bestond de opleiding uit leren en oefenen, maar wij hadden ook meer dan genoeg tijd om te genieten van de après-ski cultuur.
Skischolen kiezen:
Na het halen van mijn Änwarter met Snowminds kon het echte werk gaan beginnen. Voordat ik vertrok naar Oostenrijk had ik al gehoord in welk skigebied ik terecht kon en welke skischool een plekje voor mij had. Zoals als je vaak hoort wil iedereen de meeste piste km, de beste Après-ski en de beste garantie voor sneeuw. Ik wilde dit natuurlijk ook. Echter ben ik elk jaar met mijn familie gaan skiën in een klein gebied en ik weet dat je niet altijd het beste en het meeste nodig hebt om een geweldige tijd te hebben. Toen ik eenmaal wist waar ik terecht kon komen na mijn Änwarter, ben ik gaan uitzoeken wat dit gebied te bieden had. Ik kon gaan werken bij Freeride Alpin gelegen in het skigebied Dachstein-West, zelf nog nooit van gehoord. Ik kwam er achter dat het niet het grootste gebied in Oostenrijk is. Daarnaast ligt het relatief minder hoog vergeleken met andere skigebieden. Dat was terug te zien in het aantal km aan piste, Après-ski mogelijkheden en de grote van de skischool. In het begin had ik een beetje mijn bedenkingen over wat dit voor een invloed zou hebben op mijn seizoen. Gelukkig kon ik deze snel aan de kant zetten.
Tijd voor het echte werk:
Mijn eerste dag begon al meteen toen ik er aan kwam. Snel mijn mooie rode pak aan en de piste op met de andere skileraren om het gebied te zien. De dag erna begon het pas echt. Ik mocht samen met een ervaren leraar werken in kinderland, ik geef eerlijk toe dat het erg spannend was. Gelukkig kon ik door mijn training en hulp van mijn collega’s de draad snel oppakken en liep het binnen no time goed. Omdat het gebied niet al te groot is, wist ik snel alle pistes en hoe moeilijk of makkelijk ze zijn. Dit was uiteindelijk erg handig aangezien elke keer weer een ander niveau groep hebt.
Het leven van een skileraar in Oostenrijk:
Tijdens mijn periode bij Freeride Alpin heb ik samen met 8 andere skileraren in een huis
gewoond. We deden hier elke ochtend samen ontbijten en gingen rond 08.00 uur richting de
skischool. Daar hadden we een teamoverleg om te kijken wat op de planning was voor de
dag en of er iets op de piste gaande was. Daarna bouwden we samen kinderland op, dit was
een routine van iedere dag. Aan het einde van de dag moest kinderland ook weer opgeruimd worden, zodat de pistebully er dan overheen kon gaan. Als dat gedaan was, hadden we soms de mogelijkheid om nog kort zelf te gaan skiën. Dit lag er wel aan wat voor een dag je had. Je kon een skiklasje hebben, privéles geven of je had een groep scholieren. Ik kan niet spreken voor andere leraren, maar ik had een erg gevarieerd seizoen. Hierdoor had ik nooit het gevoel dat ik elke week hetzelfde aan het doen was. Rond de middag gingen we samen met de kinderen lunchen in de kidsclub. Daarna gingen we weer de piste op. Wij hadden op onze blauwe piste een slalom met timer en ook een Kidsrun (bochten met verhogingen en hobbels). Dit vonden de kinderen geweldig en konden ze er geen genoeg van krijgen. Aan het einde van de dag werd iedereen weer opgehaald en gingen wij alles opruimen. Toen we dat hadden gedaan was het tijd voor de après-ski. Wij gingen bijna elke keer met alle skileraren naar onze vaste stamkroeg en genoten van een drankje en de muziek. Hier kwamen we iedere keer weer nieuwe mensen tegen, zowel mensen die in het gebied wonen/werken als mensen die er op vakantie zijn. Meestal rond een uur of 19:00 gingen we terug naar het huis om samen te eten. Daarna gingen we op een redelijk tijdstip naar bed om de dag erna weer alles te doen.
Terugblik:
Terugblikkend op mijn seizoen ben ik erg blij met mijn skischool geweest. Ik heb de tijd
van mijn leven gehad, veel geleerd over skiën, mezelf en nieuwe vrienden gemaakt. Wat ik
er vooral uit heb gehaald is: De locatie kan heel mooi zijn, maar de mensen met wie je er
bent maken het echt. Ik hoop volgend jaar nog eens te kunnen gaan en ook mijn Landes 1 te
halen als skileraar in Oostenrijk.
