Skilerares zonder echte ski ervaring…

Mijn seizoen was op zijn zachts gezegd emotioneel te noemen. Ik ging naar Oostenrijk terwijl ik amper Duits sprak en pas slechts 3 weken had geskied. Toch ging ik goed gehumeurd en klaar om de uitdaging aan te gaan. Vastberaden het beste uit mijn 4 maanden in de Alpen te halen. Ik kan nu terug kijken op 4 zware, maar boven alles hele toffe maanden die ik zo nog een keer zou herhalen.

Ski ik wel goed genoeg en ga ik het Duits wel verstaan? Begin November verzamelde we bij twee bussen om naar Oostenrijk te vertrekken. De sfeer was goed en iedereen was klaar voor een nieuw avontuur. Ik was me bij vertrek er goed van bewust dat het niet de meest logische keuze was om hier aan te beginnen. Duits is niet mijn sterkste punt en mijn skitechniek is ook niet echt om over naar huis te schrijven. Terwijl ik in de bus iedereen een beetje beter leer kennen, kom ik er al snel achter dat ik niet de enige ben die niet heel goed is in Duits. Dat lucht toch wel een beetje op en iedereen is erg aardig dus tot zo ver heb ik het prima naar mijn zin. Vroeg in de ochtend komen we aan en na een snel ontbijt gaan we gelijk de piste op. We hebben een aantal dagen voorbereiding voordat de opleiding zelf begint. Juist nu wil ik zo veel mogelijk skiën en zo veel mogelijk luisteren naar het Duits zo dat ik het uiterste uit mijn voorbereiding haal.

We skien tijdens de voorbereiding elke dag en ik voel duidelijk dat ik elke dag vooruit ga. De leraar die de voorbereiding verzorgd is super aardig en hij helpt ons constant onze techniek te verbeteren terwijl hij het gevoel geeft dat het prima is om fouten te maken. Er om lachen, opstaan en weer verder gaan is het motto.

De examens komen eraan en ik denk “fuck..”!
In één week tijd heb ik al ontzettend veel geleerd maar ik ben naar mijn inzien nog steeds geen ster op ski’s en ook mijn Duits is nog verre van goed genoeg. Tijdens de opleiding hebben we elke avond theorie en ik probeer zo goed als het lukt zoveel mogelijk informatie op te slaan. Wanneer je de volgende dag op de piste staat, is er tijd om vragen te stellen over de stof en jezelf wat uit te dagen door ook de “domme” vragen te stellen. Langzaam maar zeker komt dan het einde van de opleiding. Na twee fantastische weken skiën, Duits, fun, nieuwe vrienden en grappige momenten die ik niet snel meer zou vergeten. Toch is dan eindelijk het moment daar: de examen uitslag. We zitten met z’n alle bijeen en kijken toe hoe een voor een de namen worden opgenoemd, gevolgd door “Anwärter” of “wiederholen”. Voor mij zat “Anwärter” er helaas niet in…
Wanneer je je opleiding niet haalt, ga je toch gewoon naar je bestemming, en doe je later in het seizoen nog een keer examen. Je begint dus toch gewoon direct met lesgeven. De volgende dag ging iedereen direct richting het gebied waar ze het hele seizoen zouden verblijven. Ik had het gevoel weer in het onbekende te stappen en de het communty en veilige gevoel te verruilen voor mijn seizoen in Muhlback.

Van een nobody tot een “somebody”
Alles is bij aankomst nieuw en spannend. Ik ben bij ons in de skischool zo goed als de enige die nog maar slecht Duits spreekt dus ik voel me een beetje als Bambi; onhandig en onwennig, maar dan op ski’s. Het is alsof ik helemaal opnieuw begin, omdat ik nu eigenlijk een compleet nieuwe thuis situatie heb. Ik zal hier tenslotte de komende paar maanden door brengen.
In mijn eerste week krijg ik een groep van 12 Duitse kinderen van 5 tot 6 jaar oud. Muhlbach is een typisch Oostenrijks dorpje met enorm veel Duitse gasten. Het was zonder twijfel de zwaarste week en ik deed echt alles fout. Ik kon niet met de kinderen praten, ik had niet alle les kaartjes en stond plotseling zonder etenskaartjes voor de kinderen bij de lunch. Vervolgens ging ook nog de afsluitrace helemaal fout… Het was simpelweg niet leuk en een traan of twee kon ik niet tegenhouden.  Toch besloot ik dat ik me niet op zou geven. Een week tegenslag krijgt me niet klein. Het laatste waar ik aan dacht was naar huis gaan. Doorzetten en het beste eruit halen, dat was het plan. Al snel maakte ik een hoop nieuwe vrienden bij de skischool. We spraken eigenlijk alleen maar Duits, en ik leerde in no time goed Duits en voor ik het wist draaide ik mee alsof ik al jaren een vast lid van het team was. Ik sprak vloeiend Duits, was met iedereen bevriend en gebruikte wat charmes om alle ouders te vriend te houden. Wanneer ik de stamkroeg in kwam stond er binnen 5 seconden een bier en popcorn klaar: Je kunt gerust zeggen dat ik het naar mijn zin had..
Tijdens het laagseizoen deed ik er alles aan om mijn techniek te verbeteren en ik stond regelmatig vroeg in de ochtend met een van de leidinggevende op de piste om te trainen. Er was in de ochtend nooit iemand op de piste. Strak blauwe lucht, een vers geprepareerde piste en een klein laagje verse sneeuw. Veel mooier dan dat word het niet.
Ik had vlinders in mijn buik, ik was zo op mijn plek. Muhlbach was mijn tweede thuis geworden en als skileraar, voelde ik me haast een nieuw persoon. Ik voelde alsof ik alles aan kon – Queen of the Mountain!

Eerste tip!
Het is geweldig hoe snel je jezelf kunt ontwikkelen. Ik heb veel meer uit mijn seizoen gehaald dan ik had verwacht. En om naar het herexamen op de Kitzsteinhorn te gaan in maart en zowel het Duits als het skiën met het grootste gemak te halen, gaf een onoverwinnelijk gevoel.

I did it! En ik zou zonder twijfel het zo nog een keer herhalen!